जगू यात आनंदे

खुप घटना आजूबाजूला नकारार्थी घडताना दिसतय. सतत शेजारी पाजारी यमाची घण्टा वाजतेय.

खरे तर, देल्ही बहोत दूर हैं असे म्हणत म्हणत जिन्दगी जगण्याचा आनंद वेगळाच. पण जिन्दगी छोटी छोटी होत चाललीय आताशा.

कौटुंबिक कर्तव्ये, जबाबदाऱ्या ही तर घर घर की कहानी. हे सर्व काही पार पाडून झाल्यानंतर स्वतःसाठी काही वर्षे जगू या असा सर्वसाधारण निसर्गनियम होता. किंबहुना असेच गृहीत धरून तारुण्याच्या उंबरठ्यावर तसे नियोजन प्रत्येकाने केलेले असते, पण म्हणतात ना man proposes God disposes, अगदी तसेच चाललेय, आणि सगळे होत्याचे नव्हते होतेय,

दोन दिवस दुःख करून दुःख कधीच संपणार नसते. परत ज्याचा त्याचा जीवनक्रम सुरू होतोय, नव्हे उद्याच्या जगण्यासाठी तो सुरू करावाच लागतोय.

म्हणूनच आपण एक तर ठरवू शकतो की, भविष्याचे तणाव व भूतकाळ विसरून वर्तमानात जगण्याचा आनंद इतरांना देऊ यात व स्वतः घेऊ यात.

परिस्थिती बदलेल आज नाही तर उद्या एक दिवस निश्चितच आणि अगदीच लगेचच बदलणार नसेल तर आपण आपले विचार तरी नक्कीच बदलू शकतो ना,
जसे आपण करतो ना सगळेच उद्याचे काम आज व आजचे काम आत्ताच. तद्वतच आनंदाची व्याख्याही तशीच ठेवू यात.

सद्य घडीस आनंद देणे हेही आपले एक काम आहे असे झालेय. आजच, आत्ताच आपले सगळे सगळे आनंदी ठेऊ यात. अवघड नाही हे.

आपण स्वतः आनंदी राहूच पण आपल्या आसपासच्या व्यक्तीही आनंदी ठेवू यात तेही आपल्या छोट्याशा प्रेमळ, मृदू संवादातून आणि सकारात्मक कृतीतून.

stay happy

Stay positive

वीणा कुलकर्णी
20.5.2021

माझे बालपण पुणे येथे औंध येथे गेले. १९६० मध्ये राहावयास गेलो. अद्यापही तेथे घर आहेच. त्यावेळी गावठाण व ग्रामीण समजला जाणारा हा भाग आता उच्चभृ गणला जातो. स्मरते ते जुने औंध.
* औंधगाव (बॉडीगेट) पोलिसलाइनमधीलछोट्यापडद्यावरीलजुनेचित्रपट*
फार पूर्वी पोलिस कर्मचाऱ्यांसाठी महिन्यातून एक किंवा दोन चित्रपट दाखवले जायचे. रात्री ९ म्हणजे सुरू व्हायला १० वाजायचे.  हे चित्रपट बॉडी गेट पटांगणावर उघड्या पडद्यावर व्हायचे. पोलिस हेड क्वार्टर म्हसोबा गेट होते. बॉडी गेट पोलिस स्टेशनला लागूनच पोलिस अधिकारी व कर्मचारी यांची निवासस्थाने होती.  अधिकारी बंगले व छोटी बैठी घरे (चाळ) अशी बरेच घरे अर्थात बरीच कुटुंबे होती. तेव्हा औंध येथे आत्ता सारखी भाऊगर्दी नव्हती. खूप शांत म्हणून ओळखला जायचा हा भाग.
खरे तर हे चित्रपट पोलिस व त्यांचे कुटुंबीय यांच्यासाठी असायचे. पण आम्ही औंध गावातील स्थानिक मंडळीही हे चित्रपट बघायला जायचो. मजा यायची. फिल्म यायला उशीर व्हायचा, मग technician ते रील जोडणार, प्रोजेक्टर adjust करणार,  साऊंडची खरखर टेस्ट करणार मग चित्रपट सुरू होणार. तोही सलग नाही बघायला मिळणार. अर्धा तास झाला की मध्येच फिल्म तुटायची. ती ५,७ मिनिटे कल्ला, गडबड गोंधळ, शिट्या वाजणार. तीही मजा काही औरच. अशी ४ वेळा फिल्म ब्रेक होऊन ३ तासाचा चित्रपट ४ तास लागायचे संपायला. एक वाजायचा. 
पण त्याकाळी समाधान व आनंद एवढाच की, हे चित्रपट अगदी चकटफू बघायला मिळायचे. ज्वार भाटा, जवानी दिवानी, बरसात, कच्चे धागे, मीलन, सावन भादो, पाठलाग, एक गाव बारा भानगडी यासारखे अनेक गाजलेले चित्रपट आम्ही बघितलेले आहेत. आता गेल्या त्या मजा,त्या काळातील आपली माणसे. कधीही परत न येण्यासाठी.
आज औंध सोडून ४० वर्षाहून अधिक वर्षे सरली,पण लिहिण्याच्या  निमित्याने आठवणी  मात्र ताज्या झाला.

*नेहरू स्टेडियम*
पुण्यात लहानाची मोठी झाले. जितकी वर्षे वयाला तितकी वर्षे पुण्यातील वास्तव्यास.
पुण्यात विविध स्पर्धांसाठी नावाजलेले पटांगण म्हणजे नेहरू स्टेडियम. नेहरू स्टेडियमवर क्रिकेट मॅचच होत असतात हा माझा लहानपणी गैरसमज होता.  कारण मोठी मुले- मुली मी सगळ्यात लहान असल्याने उन्हाळ्याच्या सुट्टीत क्रिकेट खेळायला जाताना मला कधीच नेत नसत.
पुढे मी शाळेत घोष पथकात सिलेक्ट झाले. लेझिम स्पर्धेसाठी सिलेक्ट झाले. या दोन्हीच्या आंतरशालेय स्पर्धा नेहरू स्टेडियम वर आहेत असे शाळेकडून सांगण्यात आले आणि परमोच्च आनंद झाला.एवढ्या मोठ्या स्टेडियमवर स्पर्धा आणि मला खेळायला मिळणार, माझी घोष रॅली तिथे होणार हे खूप भारी वाटत होते.मी इ. सातवीत होते.त्या वर्षी पुण्यातील साधारण २० शाळा सहभागी झाल्या होत्या. त्यात आमच्या विमलाबाई गरवारे प्रशालेने प्रथम क्रमांकाची ढाल पटकावली.  
मग नेहरू स्टेडियम आपले वाटायला लागले. काही ना काही निमित्ताने सारखे येणे जाणे झाले. आताही जाऊ शकतो. पण त्यावेळची मजा,  त्यावेळचे कोच – प्रशिक्षक आता नाहीत याची खंत वाटतेच.

—